نظر اساتید دانشگاه ارومیه دربارۀ تفکیک جنسیتی

آقای برزگری:

اگر از یک لوله ای که از چند جا سوراخ باشد، یک جا را بگیریم، آب از جاهای دیگر سرریز می شود. باید همۀ جاها را بگیریم. یعنی این چنین کارهایی مراحل و مراتب دارد. من اعتقاد دارم که باید با مطالعه و بررسی، همۀ جاهایی را که آسیب می بینیم هم بشناسیم، هم درمان کنیم. اگر یکی را اولویّت قائل شویم، قضیه را حسّاس می کنیم. چه بسا اگر این را برجسته کنیم، تبعات پیش بینی نشده داشته باشد. و معمولاً جاهایی را برجسته می کنیم که هم کم هزینه است و هم آسان است؛ ما معمولاً اولویّت را به آن دسته از کارها می دهیم. به نظر می رسد که معمولاً ما در مسائل فرهنگی اول به سراغ جاهایی می رویم که هم کم هزینه است و هم آسان و خیلی متمرکز است. این هم از آن کارهاست.

من فکر می کنم که این اقدام از یک دیدگاه مثبت است، ولی از دیدگاهی دیگر ما می خواهیم یک نمود کار فرهنگی در جامعه ارائه کنیم تا روی کارهایی که باید اقدام می کردیم، ولی نکردیم و به عنوان پیشانی نشان دهیم به عنوان کاری که زودبازده است و زود نتیجه می دهد. از این لحاظ که در صورت تفکیک، بچّه ها از عذاب روحی و مشغولیت های فکری که دارند، حدّاقل در ساعات درس در امان می مانند، مثبت است و در مسائل علمی پیشرفت حاصل می شود. اما همزمان ممکن است که این فشار به وجود آمده را در جای دیگر جبران کنند. پس دوتا موضوع وجود دارد: 1- احتمال سرپوش گذاشتن بر کارهای نکرده که مسئولان خود را تبرئه کنند تا اگر دیگران پرسیدند چرا کار فرهنگی نکرده اید، در مقابل، این را به عنوان مشت نمونۀ خروار از کار فرهنگی ارائه دهند و از این جهت منفی است؛ 2- ممکن است که دانشجویان این محرومیت را در جای دیگری جبران کنند و از این جهت هم منفی است. ولی حسن آن حداقل این است که فرصت های نفوذ شیطانی را سدّ می کند تا دانشجویان با خاطری آسوده انجام وظیفۀ اصلی خود بپردازند، پس این اقدام به نوعی سهل ممتنع است.

البتّه من همان طور که گفتم خوف دارم که قصد سیاسی هم مقداری در کار باشد که همان سرپوش گذاشتن بر کارهای نکرده است. چون مردم هم از این وضعیت نابهنجار فرهنگی و اهمالات مسئولین فرهنگ خسته شده اند و میلشان به این است. سخن آخر این است که برای گروه های هدف که -در این جا دانشجویانند- باید علّت چنین قضیه ای را ابتدا بر پایۀ منطق توجیه و تشریح و تبیین کنیم تا متقاعد شود، و خانواده، جامعه و دانشگاه باید همیشه و همه جا با یکدیگر هماهنگ باشند.

آقای حسین پور:

در دورۀ نوجوانی ریسک پذیری و امکان مبادرت به خطا خیلی بالاست و از این رو دورۀ نوجوانی را دورۀ بحرانی می گویند. در حالی که دورۀ کودکی دورۀ نادانی است و کودک از لحاظ نیازهای جنسی احساسی ندارد و از این رو خطری او را تهدید نمی کند؛ امّا دورۀ بزرگسالی، دورۀ آگاهی و رشد یافتگی فکری است. نوجوان در سنّی قرار دارد که می خواهد، ولی نمی داند و از این جهت است که امکان بیشترین خطا در دورۀ نوجوانی است. منظور از دورۀ نوجوانی در این جا به طور خاص دورۀ راهنمایی و دبیرستان است.

بنده معتقدم که تفکیک جنسیّتی در دورۀ نوجوانی صحیح است. برای اثبات آن می توانیم نگاهی به جوامع اروپایی بیندازیم؛ در اروپا مدارس راهنمایی و دبیرستان نیز مختلط است و به همین علّت می بینیم که آمار فسادهای اجتماعی نیز در آنجا بسیار بالاست. امّا دورۀ دانشجویی فرق می کند. نام دانشگاه مقدّس است. هوش و آگاهی و اطّلاعات در سنین دانشجویی بالاست. دانشجویان خودشان آگاهند و درک درستی از مسائل پیرامون دارند. هرچند در بین آنان افرادی هم پیدا می شوند که فاقد فرهنگ صحیح هستند، ولی تعداد این عدّه نیز از یک یا دو درصد بالا نمی رود. ما نباید به خاطر وجود این اقلّیت فاقد شعور و آگاهی، تمام دانشجویان را این چنین فرض کنیم؛ این حرف صحیحی است که «به راستی اقدام به اجرای طرح تفکیک جنسیّتی به عنوان یک راهکار، در مقابل کدام مسئله بوده است؟». برای همین ابتدا باید تحقیق کنیم تا میزان خطا اندازه گیری شود.

با این نظر موافقم که در علوم انسانی باید بر روی جامعۀ هدف -که در این جا همان دانشجویانند- تحقیق کنیم و اجرای آزمایشی اقدام صحیحی است و دانشجویان هیچ وقت -خدای نکرده- "موش آزمایشگاهی"!! نیستند؛ ولی این را نیز می افزایم که این تحقیق باید در مقدار محدود (نمونۀ آماری) صورت گیرد و نه وسیع. ابتدا باید تفاوت ها را ببینیم، اگر اجرای طرح نتیجۀ صحیحی داشت، آنگاه طرح را به صورت تدریجی و آرام آرام گسترش دهیم.