گشت ارشاد، آری یا نه؟

گشت ارشاد، حرکتی است که چند سال پیش با هدف ادّعایی ساماندهی مُد و لباس و مبارزه با بی حجابی در کشور شروع شد و از همان ابتدا مخالفان و موافقان خود را داشت و تا اندازه ای در جامعه سروصدا کرد که عنوان فیلمی نیز قرار گرفت؛ فیلمی که خود نیز تا اندازۀ کافی مورد استقبال واقع شده و اخیراً به چاپ(!) دوّم رسید. این اقدام در آن مقطع زمانی، علی رغم صورت گرفتنش از طرف نهادهای رسمی، به خاطر بی مقدّمه و شتابزده انجام گرفتنش، اقدامی خودسرانه و مشکوک و به همراه تفکیک جنسیّتی دانشگاهها، یکی از دو اقدام صورت گرفته از این دست از طرف انقلابی نمایان نفوذی در بین نهادهای انقلابی جهت ضربه زدن به اصل نظام و در قالب و جلد خوشپوش تر تخریب دولت وقت بود. دولتی که رئیس وقت آن در آن ایّام پیوسته قسم یاد می کرد که با این دو اقدام مخالف است، ولی مخالفان اصرار عجیبی داشتند که مردم کشورمان دو اقدام مزبور را به اسم او و از طرف او ببینند. امّا گذشته از اهداف و اغراض سیاسی، چرا این اقدام محکوم است؟

برخی موافقان معتدل(!)، با قبول افراطها و تندخویی های صورت گرفته در این میان، از اصل اینچنین برخوردها با بی حجابی دفاع کرده اند، ولی در عین حال هیچکدام نتوانسته اند در مغز کوچک خود، تفکیکی بین بر خورد با "بی حجابی" و برخورد با "بی حجابان" قائل باشند! چیزی که حضرت امام نیز در طیّ ماجراهای اخیر روسری بر چوب کردن برخی دختران جوان در تهران، به صراحت بر آن تأکید کردند. از این رو اصل گشت ارشاد از اساس غلط است، چه لطیف باشد و چه خشن. هدف ادّعایی که امر به معروف و نهی از منکر و مبارزه با بی بندوباری در طرز پوشش و رفتارهای اجتماعی باشد، درست است؛ ولی گشت ارشاد -به هرشکلی که بخواهد اجرا شود- به هیچوجه مصداق این موارد ادّعایی نمی تواند باشد. باید دید ریشه ها و زمینه ها کجاست و با آنها برخورد کرد، نه با جوانان معصوم از همه جا -جز در حدّ تلگرام(!)- بیخبر. تا جایی که برای برخی این توهّم دست داده که گشت ارشاد با خوشگل ها برخورد می کند نه با بی حجاب ها!

نکتۀ دیگر اینکه: به هرحال بعد از چندهزار سال حکومت پادشاهی، تازه سی_چهل سال است که توانسته ایم در کشورمان حکومت اسلامی تشکیل دهیم؛ از این رو اسلامی ساختن کشور هم هزینه های بسیار بسیار گزافی دارد که به جز امثال شهیدان رجایی و باهنر و بهشتی و مطهّری و آوینی (رحمة الله علیهم) از دست کس دیگری بر نمی آید. مسئولان کنونی در خواب هم نمی توانند ببینند که یک دهم و یک صدم اخلاص آن بزرگواران را بتوانند داشته باشند. کار اینها فقط نمایش رفع تکلیف است و بس. وقتی از آیت الله مفتّح با عنوان شهید راه وحدت حوزه و دانشگاه یاد می کنیم، از سردار تهرانی مقدم با عنوان شهید راه موشکی شدن ایران، از استادان احمدی روشن و علیمحمّدی و رضایی نژاد و شهریاری با عنوان شهدای راه هسته ای شدن ایران و...، به این معنی است که در هرکدام از زمینه های اسلامی سازی کشور حدّاقل باید یک شهید تقدیم کنیم. حال، کو شهید راه مبارزه با احتکار؟ کو شهید راه اسلامی شدن دانشگاه؟ کو شهید راه فراگیر کردن حجاب اسلامی؟ کو شهید راه حمایت از کالای ایرانی؟ کو شهید راه بانکداری بدون ربا؟ کو شهید راه سبک زندگی اسلامی؟ کو شهید راه ازدواج جوانان؟ کو شهید راه تحوّل اقتصادی؟ و... . پس روشن است که همۀ اینها هزینه می خواهد و با گشت زنی کاری از پیش نخواهد رفت!