مولایمان علی علیه السّلام خطاب به عثمان: به خدا، تو کور نیستی تا بینایت کنند!
حضرت امیر علیه السلام بعد از شکایات مردم از عثمان و اعمال ناپسند او ، خطاب به او هشدار دادند:
خدا را! خدا را! خویشتن را به پاى. به خدا، تو کور نیستى تا بینایت کنند، نادان نیستى تا تو را تعلیم دهند. راهها هویداست، و نشانه هاى دین برپاست.
خیلی از افراد هستند که با اینکه می‌دانند حق با کیست، اما باز هم حق را زیر پا می‌گذارند و به مقتضای هوای نفس خود رفتار می‌کنند. شواهد زیادی در طول تاریخ وجود دارد مثلا جناب طلحه و زبیر مگر کور بودند؟ مگر نادان بودند؟ خیر آنها هر روز رسول الله صل الله و علیه و آله را می‌دیدند و درک می‌کردند، می‌دانستند حق با علی علیه السلام است، فضائل و کرامات امیرالمومنین علیه السلام را با چشم خود دیده بودند. حدیث‌های پیامبر صل الله و علیه و آله درباره جانشینی و خلافت حضرت امیر علیه السلام را با گوش خود شنیده بودند و راه برای آنها کاملا روشن بود.
اما چرا در مقابل حضرت لشکر کشی کردند!؟ یا مثلا همین جناب عثمان مگر کور و کر بود؟ همه‌ی نشانه‌های دین وجود داشت، همه‌ی احکام اسلام اعم از فردی و اجتماعی و سیاسی را پیامبر صل الله و علیه و آله بیان کرده بود. چرا عثمان خلاف سنت پیامبر صل الله و علیه و آله عمل می‌کرد؟!
جناب طلحه و زبیر در زمان خلافت خلفای سه گانه غرق در امور دنیوی و اشرافی‌گری شدند، باغ روی باغ، کوزه‌های پر از طلا، کاخ‌های رنگارنگ در شهرهای مختلف ، در زمان خلفا پارتی بازی و رانت خواری به اوج خود رسید ، ساده‌زیستی و عمل به سنت رسول الله صل الله و علیه و آله به فراموشی سپرده شد تا اینکه حضرت علی علیه السلام به خلافت ظاهری رسیدند و دست چپاولگران به بیت المال را قطع کردند.
امثال طلحه و زبیر آنچنان غرق در کاخ و طلا بودند که عدالت علوی را درک نمی‌کردند، با اینکه می‌دانستند علی علیه السلام بر حق است اما به خاطر حبّ دنیا و هوای نفس شیطانی خود در مقابل حق ایستادند. پس دانستن به تنهایی کافی نیست باید بصیرت و معرفت باشد تا انگیزه‌ی پیروی از حق ایجاد شود. باید تعلّقات پوچ دنیا را از قلب بیرون کرد ، اگر ذرّه ای محبت دنیا در دل جا خوش کند به همان مقدار محبت خدا رخت بر می‌بندد و عاقبت انسان چه بشود خدا می‌داند!
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا .
(منبع: وبلاگ گوهرنویس)
