قطعه) ز خود تا خدا
يكشنبه, ۲۹ آذر ۱۳۹۴، ۰۱:۴۲ ب.ظ
به پشمین قبای نسوزت مناز
چو خود پنبه ای، آتشت یار بین
تو خود پشم شو، پنبه پوشی چه باک؟
بیا و صفا و صفا در دل نار بین
بشو چشم دل از غبار طمع
یکی را به تسبیح و زنّار بین
به بتخانه و مسجد و دیر و غیر
نشان از جمال رخ یار بین
بیا و افاضات اهل طریق
به لفظ کم و عمق بسیار بین
جمال جنان را نه در زهد شیخ
در آن یار حلّاج اسرار بین
ز خود تا خدا یک الف بیش نیست
به بغداد در چوبۀ دار بین.
