غزل) پیغام

«صدا زدم که بیایی و بنده را بیبنی

گذشته را به کناری زدم که بنشینی»*

 

نگفتمت: منم آن تک ستارۀ دل تو

غریب خانه به دوشم، همین که می بینی

 

میانه ای که از این پیشتر شده شکرآب

به لطف دوست پس از این گل است و شیرینی

 

سفر دراز شد و گرد راه نزدودیم

بیا که رنجش دل را دهیم تسکینی

 

وگرنه دست اجل بی اجازه در کار است

نصیب ما هم از آن حمدی است و یاسینی...

 

نموده عاشقی اینجا دعایی و پی آن

رهانده از قفس سینه مرغ آمینی

 

بگویدت: صنما! "شهسوار" می میرد

بیایی این دم آخر کنار بالینی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* از: هادی احمدی