برخی شاعران، شعرهای خودشان را از بر می کنند و هنگام قرائت، از حفظ می خوانند و گاهی نیز با مرور آنها پیش خودشان، طبعشان را برای سرودن شعر جدید "تشهیز" می کنند. امّا برخی دیگر معتقدند این کار موجب می شود به مرور زمان، کلمات و تعبیرات خاص و محدودی در ذهنشان انباشته شود و پس از مدّتی روی اشعار جدیدشان تأثیر گذاشته و کم کم آنها را تکراری کند. دکتر رحیم کوشش (فرید سلماسی) مدرّس زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه ارومیّه از دستۀ دوّم است؛ هیچگاه اشعارش را حفظ نمی کند، به استثنای دو رباعی که در محافلی که کتاب و دفترهایش همراهش نیست، آنها را قرائت می کند.
اوّلی:
در هر دل خسته ای تو منزل داری
بر هر سر کو هزار مایل داری
پاکیّ و صفا و روشنی ذاتی توست
دریا دریا ستاره در دل داری.
و دوّمی:
زندگی می رود، مرد! منشین
غرق در ماتم و درد منشین
فصل گل کردن عاشقی هاست
گرم شو، گرم شو، سرد منشین.
