طرح) فعلاً

نکته ها هست بسی

ثبت موقّت کرده م !

سه مرحلۀ عاشقی

عاشقی سه مرحله دارد:

۱) دلشکستگی، ۲) دلخستگی، ۳) دلبستگی.

ترتیب دقیق لازم نیست رعایت شود، ولی دلبستگی باید آخر از همه بیاید. چون در غیر این صورت، مانع از بصیرت شده و انسان را کور می کند.

غزل) حوض دل

چه بد بود که ز بعد دعا گناه کنی

ثواب نیک به کردار بد تباه کنی

 

چه بد بود که پس از باز گشت و استغفار

دوباره نامۀ پاکیزه را سیاه کنی

 

چه بد که توبۀ خود بشکنیّ و یوسف را

ز جاه کرده به در باز سوی چاه کنی...

 

شود چو حوض گل آلود دل چو آینه صاف

در آن توان نظری سوی عکس ماه کنی

 

چگونه خواهی از این ورطه جان به در بردن؟

در آب تار و مشوّش چسان نگاه کنی؟

 

ز ذات اقدس حق در طریق حق جویی

مدد طلب بکن و سیر آن بخواه کنی

 

در این طریق نخستین قدم از انسان است

تو سالکی که سفر سوی بارگاه کنی

 

که بارگاه نیاید به سوی تو آری

بگیر توشۀ خود را که رو به راه کنی

 

« تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار»

که شاهکار کنی لیک گاه گاه کنی

رباعی) یا مهدی<عج> ادرکنی

افلاک که در دایرۀ تمکینند

جمله به غبار حضرتش مسکینند

 

ترسا به مسیح(ع) گفت فرزند خدا

ای وای! اگر مهدی(عج) ما را بیینند

قطعه) توبه

از کج سریّ و عصیان، گشته م دچار نسیان

جانم ملول گشته، از کثرت معاصی

 

آه از فساد طغیان، داد از هوای سرکش

فریاد از این گناهان، افغان ز نفس عاصی

 

ترسم به روز میعاد گویند: نیست سودی

بر حال تو به توبه تا لابه و مراثی

 

این نیست جنگ صفّین، دیگر اثر ندارد

اندر میان میدان ترفند عمروعاصی...

 

پس رحم کن الهی، بر این ضعیف طاغی

من نیز اگر بخواهی گویم تو را سپاسی

 

نشناختم مقام و جاه تو را از اوّل

باید ز سر بگیرم درس خداشناسی

 

 

معرّفی خانم صدّیقه نیک زبان

صدّیقه نیک زبان در سال 1327 در سلماس به دنیا آمد. کودکی اش در کوچه باغهای سلماس گذشت. دوران ابتدایی را در دبستان پروین اعتصامی سلماس و دوران دبیرستان را در دبیرستان سعدی سپری کرد. بعد از اخذ دیپلم طبیعی، به سپاهی دانش رفت و در روستای برگشاد خدمت کرد. او از کودکی به ادبیبات علاقه داشت و از همین تدریس به بچّه های روستایی به عنوان دوران شیرین زندگی خود یاد می کند.

نمونۀ اشعار:

بیر قرانلیق گئجه ده یم

پنجره مدن باخیرام

بیرالیمده بئشیگی ییرقالییرام

بیر الیمنن حسرت ایله آخان گؤز یاشیمی سیلیرم

یاغیش یاغیر

بئشیک جیریلداییر

هئچ اؤز سسیمی ائشیتمه میشم

کیپریکلریمین آلتیندا، ناکام قالان آرزولاریمی تصویره چکیرم

ایاقلارین یئره گوپسورلر

اللرین بیر_بیرینه چالیرلار

سسی گؤیه قالخیب

منی گلین آپاریرلار

بئلیمی برینن باغلیرلار

آیدینلیغا... باریشا

سس گلدی یئدی اوغلان، بیر قیزا

دواغیمی چؤپلرینن بوکدولر

سعادته... شادلیغا... اومودلارا

گونشه، آیا، اولدوزلارا

مبهوت بیری کیمی تانیمامیش

بیراورتاما قدم قویدوم

هئچ بیلمدیم

کیمینین سوغاتیام

کیمینین پاییام

کیمینین قدری

کیمینین ال یازیام

گونشیمی، آییمی، اولدوزلاریمی باغلادیم بوغچایا، آسدیم قولوما

گئدیم

هئچ اؤز سسیمی ائشیتمه میشم

بیرم بئلیمده باغلامیش قالدی

دوغیم دوواردان آسلی قالدی

گئتیرمه دیم اوغلانسیز قالدی

ییرقالادیم بئشیگی

سیلدیم گؤز یاشیمی

هئچ اؤز سسیمی ائشیتمه میشم.

رباعی) داناترین مردم

سقراط نگفت: عالم یونانم

او زد سخنیّ و من همین می دانم

 

گفتا: داناترین مردم هستم

زیرا می دانم که بسی نادانم

نکته ها هست بسی.... (۳۸)

عشق زمینی ناپایدار اینترنتی کاذب

=

مجازی مجازی مجازی مجازی

***

 

اخبار ایران

=

مدیریّت بحران

***

 

عبّاس دوران

عبّاس دوران بود

***

 

رییس جمهور در جمع مردم کرمانشاه:

"با شعار پیشرفت حاصل نمی گردد، عمل لازم است"؛

بانو نفس خجسته:

این خودش شعاره !!

***

 

اگر پشه ها کافرند

مگس ها تکفیری اند

***

 

دارم پولهایم را جمع میکنم

تا یک قلّک بخرم

***

 

"از کجا شروع کنم"

تا 20 میلیون سرمایه داشته باشم؟

***

 

از برنامه های تلویزیون دوتاشو تعقیب میکنم:

1- ثریّا،

2- دیرین دیرین.

***

 

رهبری گفت:

«دشمن هرچه می گوید مردم عکس آن عمل کنند»،

مردم هم  عکس آن عمل کردند.

***

 

الگوهایم کسانی اند که

علی(ع) الگوی آنهاست

***

 

اغلب داشجویان امروز

با دوپینگ درس می خوانند

***

 

این روزها فقط دوچیز است که آرامم می کند:

1- خواندن قرآن

2- رفتن به آرامستان

***

 

 

نکته ها هست بسی.... (۳۷)

خدا کافی ست

امّا مؤمنین هم لازمند

***

 

ـ از خواستگاریهات چه خبر ؟

: به نقاط مشترکی رسیدیم

اما هنوز موارد اختلاف زیادی باقی مونده.

***

 

ختم کلام درباره بیانیّۀ لوزان:

بیانیّه کلّهم واس ماس

یعنی کلّ بیانیّه ماس ماس

***

 

به جای بازیافتن نیمۀ گمشده

خودم از وسط دو نیم شدم

***

 

وزارت

[ارتباطات و فناوری]

اطّلاعات

***

 

مولانا جلال الدّین محمّد بلخی

مشهور به

[مولانا جلال الدّین محمّد بلخی مشهور به]

مولوی

***

 

رئیس مجمع تشخیص مصلحت

[رئیس مجمع تشخیص مصلحت]

نظام

***

 

یارو یه روز میره آثار باستانی کشور رو قاچاق میکنه

روز دیگه هتل میزنه، اسمشو میذاره:

داریوش !!

***

 

تیر ماه ۸۸ - مردم :

هاشمی حیا کن، رهبری رو رها کن؛

اسفند ماه ۸۹ - هاشمی :

عشق من "رهبری" است !!

***

 

برخی تأیید صلاحیت ها از ابتدا

باز گذاشتن درِ دیزی بود

برای شناختن گربه های بی حیا

***

 

روزنامۀ کیهان، پس از سوم تیر ۸۴ :

 

" ملّت کار را تمام کرد " ،

امام خامنه ای، پیش از ۲۷ خرداد ۸۸ :

" کار مملکت با آمدن شاه سلطان حسین ها تمام است " ،

و اینک :

« ملّت کار مملکت را تمام کرد » !!

***

 

در صورت بسته بودن در

با لگد بزنید بشکنید

.

.

.

.

السّلام علیک یا فاطمه الزّهرا (س)

***

 

غرب هراسی

من عمامۀ آن بزرگوار را همچون پرچم سفیدی دیدم که پس از سالها تردید به نشانۀ تسلیم در برابر غرب بر بام سرای این مملکت افراشته شد.

قطعه) خاطرۀ دانشگاه جهرم

شیخ اصلاحات، یار غار دیرین امام(ره)

محفلی رفت و مواجه شد به استقبال سبز

 

محشری گویند بوده، پرشکوه و بی نظیر

اعتراض سبز، فحش سبز، قیل و قال سبز

 

گفت با مستقبِلین: رسم مروّت این نبود

آن زمان با سوت و کف، امروز هم با شال سبز

 

حنجره خایید: اگر این کارها را سر دهید

احمدی تیر ظفر را می زند بر خال سبز...

 

خواستم عارض شوم: آنان که طیّ سال ها

بر شعور پاک ملّت ریختند اسـ... سبز

 

از انار سرخ می گفتند و آخر فاش شد

چنته شان حتّی ندارد یک کدوی کال سبز

 

در میان چار تن پنجم شدند(!) و اینچنین

برگ شأن اجتماعی شان بخورد ابطال سبز

 

از چه احساس خطر کردند در این چار سال؟!

یا نمی کردند از چه مدّت سی سال سبز؟!

 

پس بدانند اعتراف دشمن است این، تازه نیست

از دو عامل بهره دارد راز این افبال سبز :

 

انتظار و کربلا بهر عروج شیعه اند

این یکی در حکم بال سرخ و آن یک بال سبز

بن بست

تبحّر خاصّی پیدا کرده ام. مغلطه می کنم و توجیه می کنم و باورم می شود.

بعد خودم می نشینم و پاسخ می دهم و قانع می شوم.

.

.

.

.

کجایی بن بست بهانه ها ؟!

سوراخی در سدّ خودآگاه

گفت: «تمام کن این مشغله های ذهنی کنونی ات را، باور کن دو سال بعد به همۀ اینها خواهی خندید».

گفتم: «خیلی وقت است که می دانم اینها خنده دار هستند؛ امّا اگر بخواهم روزی بخندم در "خودآگاه"م خواهم خندید... . و خدا آن روز را نیارد! ».

لعنت بر شیطان

در مسافرتی در راه بازگشت، اتوبوس چند دقیقه ای نگه داشت برای تجدید قوای مادّی و معنوی مسافران. گلاب به روتون در یکی از مراحل تجدید قوای مادّی بودیم که یک دفعه برق ها قطع شد... . از همه سو فریاد اوه اوه اوه به نشانۀ اعتراض بلند شد. خواستم برای ابراز لطف صدا بزنم:

مچّکریم روحانی...!!!

بر شیطان لعنت فرستادم، سری تکان دادم و مشغول ادامۀ کار شدم... .

از تصوّر تا واقعیّت

تصوّری که از دانشگاه در ذهن داشتم:

 

 

•  

 

آنچه که در واقعیّت مشاهده کردم:

 

نکته ها هست بسی.... (۳۶)

درآمد اوّل باید از شغل دوّم باشد

درآمد دوّم از شغل اوّل،

مانند پسران ابراهیم(ع)

که اوّلی از همسر دوّمش بود

دوّمی از همسر اوّلش

***

 

نوشته:

بیشتر از نیم ساعت مجاز به استفاده از سیستم ها نیستید.

مرد حسابی! نیم ساعت که فقط لود شدن صفحه طول میکشه !

***

 

صحبت از تحمّل یا عدم تحمّل نظر مخالف نیست

خود نظر را بر نمی تابند

***

 

کسی نیست ما را یاری نماید

امّا

یاری همۀ ما را می نماید

***

 

عین الدّوله

آخرین بازماندۀ چنگیز

***

 

 

ما شئون اسلامی را رعایت می کنیم

آیا شئون اسلامی هم ما را رعایت می کنند ؟!

***

 

یادم بنداز یادت بندازم

***

 

اسماعیل صفوی:

مشایی سنّتی

***

 

مطمئنم قسمتهایی از قرآن کریم

حامل پیامهایی ست که فقط یهودیان می فهمند

***

 

اصغر به آنجلینا:

نگفتم یه دست بده

لااقل یه دست بده

***

تمام داشته های ما
دارایی های بلوکه شده در آمریکا نیست
***

 

پریروز: سبک زندگی اسلامی،

دیروز: سبک زندگی اسلامی_ایرانی،

امروز: سبک زندگی ایرانی_اسلامی،

فردا: سبک زندگی ایرانی،

پس فردا: سبک زندگی غربی.

***

 

 

قطعه) پی ایل

ز استنادات پان ترکیست ها، بیتی ست منتسب به حکیم نظامی گنجه ای که:

"پدر بر پدر مر مرا ترک بود

به فرزانگی هر یکی گرگ بود" !!

پی ایل خویش این دلم چند ها

به پرسشگری پیشه اش کوچ بود
 
یکی گرگ خواندش، یکی آذری
ولی دیدم آن کور و این لوچ بود
 
نه ماه و ستاره ، نه گرگ و نه هیچ
که فرجامشان فانی و پوچ بود
 
« پدر بر پدر مر مرا ترک بود »
به مردانگی هر یکی قوچ بود

دو غزل از خانم سُرور بابُلی

دردم صدای زخمۀ عریان نمی دهد

قلبم دگر برای نفس جان نمی دهد

 

من خسته از تلاطم این زندگانی ام

روحم دگر شکیب بیابان نمی دهد

 

شب چون ستاره می شکنم در زوال خویش

بغضم درون حنجره آمان نمی دهد

 

آن بی وفا که قلب مرا پاره پاره کرد

شد باعث جراحت و درمان نمی دهد

 

شاکی نی ام، اگر چه مرا شعله ور کشید

می سوزم از حریقش و باران نمی دهد

 

بیزارم از تمام غزل های دفترم

شعری مرا شرار گدازان نمی دهد

 

چون آدمی که سیب نگاهش مرا فریفت

داد از خدا که مرگ من آسان نمی دهد

****

بیزارم از هوای نفس گیر زندگی

زخمی تر از ترانه به زنجیر زندگی

 

من مانده ام میان هیاهوی دردخویش

سیرم از این سیاهی و غم، سیر زندگی

 

در منجلاب تیرۀ بودن فسرده ام

آه از خزانِ مانده به تصویر زندگی

 

در دل هراس ماندن و در جان سقوط سرو

چون کولیان شب زده درگیر زندگی

 

یک دم نشد تبسّمی از لب به در برم

گشتم ز جور خامشی ام سیر زندگی

 

عمری به خواب شادی و آری که آخرش

شد زخم کاری ام همه تعبیر زندگی

امام زمانی که من شناختم

خشت اوّل

از زمان بچّگی این حدیث از پیامبر(ص) را شنیده بودیم که: "من مات و لم یعرف إمام زمانه مات میتة الجاهلیّة". آنچه برایم با مطالعۀ کتابهای فراوان حاصل شد، به طور خلاصه از این قرار بود:

امام زمان من، حضرت مهدی موعود(عج) فرزند امام حسن عسگری(ع) متوّلد ۱۵ شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری در شهر سامرّاء با ۷۴ سال غیبت صغری و ۶۹ سال امامت در زمان چهار نایب خاص: عثمان بن سعید، محمّد بن عثمان، حسین بن روح و علیّ بن محمّد است که به اذن خدا از نظرها غایب شده و هرگاه اوضاع عمومی جهان آماده باشد، ظاهر شده و قیام می کند و جهان را از عدل و داد پر می سازد، آنچنان که از ظلم و جور پر شده باشد. در رکاب امام زمان من حدود ۲ میلیون سرباز، ۱۰ هزار افسر و ۳۱۳ سردار به خدمت خواهند ایستاد که اسامی شان به همراه شهرهایشان در احادیث ضبط است. همۀ آنان قامتشان یک اندازه و موهایشان یک رنگ است و بر غلاف شمشیرهایشان، نسب هرکدام تا آخر نوشته شده است. یکی از آنها نیز آنطور که در حدیث آمده، از شهر من -سلماس- خواهد بود.

امام زمانی که من شناختم، در زمانی قیام می کند که حجّت بر همه تمام شده است و از این رو مجبور نیست افراد ناشایست را علی رغم نارضایتی، به خاطر مقبولیّت مردمی شان بین اطرافیان خود بپذیرد. اگر امام زمان کوفیان(ع) به خاطر جهل جماعت مجبور شد مالک اشتر خود را از پشت خیمۀ معاویه برگرداند و تن به حکمیّت دهد و دیگر بار به حکم شدن فردی رضایت دهد که آمیزۀ نفاق بود و حماقت، امام زمان من(عج) با کسی تعارف ندارد و چنین الزامی نخواهد داشت. به تعبیر امام صادق(ع): "حضرت وقتی ظهور کند، عصای خود را به پیشانی افراد می زند. هر که مؤمن بود، صورتش سفید می شود و بر پیشانی اش نوشته می شود: مؤمن. و هر که کافر بود، صورتش سیاه می شود و بر پیشانی اش نقش می بندد: کافر".

امّا بعدها دیدم گویا از امام زمان دیگری سخن می گویند... . آن هم نه فقط در تعابیر ادبی، بلکه در اخبار کاملاً رسمی! از امام زمانی که حجّت هنوز برایش تمام نشده و بین لشکریانش بعضاً افراد مسئله دار هم پیدا می شوند. افرادی مانند: آقا سعید حجّاریان، یا آن سردار عالی رتبۀ سپاه پاسداران که جاسوس اسرائیل از آب درآمد و اعدام او فرصتی شد برای سازماندهی مجدّد سپاه، و... . (البتّه بشر ممکن الخطا است و پیش آمدن چنین مسائلی در میان پرسنل عظیمی که اکثریّت قریب به اتّفاق نیروهای آن، انصافاً افرادی مؤمن، مخلص، خدوم، از جان گذشته و وظیفه شناس هستند، امری طبیعی است. ولی انتساب همۀ این افراد ممکن الخطا به امام زمان<عج>، سستی اعتقادات مردم را در پی دارد. شاید هم گفته شود: تعبیر "امام زمان" با "امام زمان<عج>" یا در اصل صاحب الزّمان و در واقع ماهیّت "ولایت تشریعی" با ولایت تکوینی" فرق دارد؛ امّا این فرق نیز هنوز برای عوام جا انداخته نشده است و علاوه بر اینکه در بسیاری از اظهارنظرها این تفکیک نادیده گرفته می شود، ظاهراً بین خواص هم اتّفاق نظری در این خصوص وجود ندارد و -فی المثل- وقتی رییس دولت می گوید: «امام زمان مملکت را اداره می کند»، مدیر مؤسّسۀ آموزشی_پژوهشی امام خمینی<ره> بر می آشوبد که: «اگر امام زمان مملکت را اداره می کند، پس ولیّ فقیه و نایب امام زمان در این میان چه جایگاهی دارد؟!». ).

یکی از سربازان این امام زمان، مرد خاصّ دولت وقت بود که از اوان نوجوانی با مشی مارمولک وار خود، توانسته بود به مراکز حسّاس نظام نفوذ کند و بی آنکه آسیب خاصّی ببیند، تا حدّ قابل توجّهی بالا برود تا جایی که هوس به سرش بزند که با مافیای قدرت درافتد و خود، جایشان را بگیرد.

انحراف از کجا شروع شد؟

بعد از تثبیت حکومت اسلامی، نخستین بار در زمان دولت سازندگی بود که از مبانی انقلاب و امام(ره)، انحراف صورت گرفت. (بنده مشی بنی صدر و -در سطح نازلتری- مرحوم بازرگان را مصداق انحراف نمی دانم؛ زیرا در آن زمان هنوز راه راست انقلاب اسلامی تثبیت نشده بود که انحراف هم بر مبنای آن قابل تعریف باشد). این انحراف تنها شامل سیاست های غلط اقتصادی نمی شد؛ بلکه از اساس، ادبیّات انقلاب زیر و رو شد.

محور، برای ما همیشه ولایت فقیه بوده و هست. با ادامه یافتن این جریان، عدّه ای تا مدّتی به جای ولیّ فقیه، کس دیگری را محور کردند و او را "استوانۀ انقلاب" و "پدر معنوی همۀ طیف های سیاسی" نامیدند. اکنون عدّۀ دیگری، با ضعیف شدن او، در مقابلش ایستاده بودند تا قدرتش را تصاحب کنند... .

الغرض، مارمولک قصّۀ ما -که به کانون قدرت نزدیک شده بود- مار خورده و افعی گشته و اکنون هوای اژدها شدن در سر می پروراند. سرباز گمنام، از مراحل افسری و کم نامی گذشته و به سرداری و سروری رسیده و دیگر نه سرباز گمنام، که سالار نامدار بود. سالار نامداری که اگر کارمندان عادّی وزارت اطّلاعات، سربازان امام زمان باشند، او حقّ طبیعی اش بود که خود امام زمان یا چیزی شبیه به این باشد! حلقه ای به رهبری او از آن جریان منشعب شد. همان آش تکنوکراسی بود و همان کاسۀ ملّی گرایی. فقط یک وجب روغن رویش اضافه داشت به نام: "مهدویّتِ تحریف شده". این حلقه از زنجیرۀ آن جریان انحرافی یا -به تعبیری- این جریان از آن نهضت انحرافی، برای تصرّف قدرت از دست مافیا، ناچار بود به ظاهر به ولایت فقیه بچسبد؛ درست مانند بنی عبّاس که برای گرفتن قدرت از دست بنی امیّه، خود را به اهل بیت(علیهم السّلام) می چسباندند. اهل بیتی که بنی امیّه نقطۀ مقابل آنان به حساب می آمدند. جالب اینجاست که نخستین بار همان صاحب سلسله، عبارت جریان انحرافی را به کار برد. انحراف یعنی بازگشت به خطّ هاشمی بعد از احیای گفتمان امام(ره) و انقلاب؟ یا شاید هم عدول از آن!! نمی دانیم، ولی به هر حال فتنۀ خطرناکی است. خطرناک تر از فتنۀ ۸۸. این را باید توجّه داشت که فتنه لزوماً به معنی قشون کشی خیابانی نیست. فتنه یعنی: فضای غبار آلودی که حقّ و باطل در آن گم شود. پس خطر هنوز رفع نشده. امّا قدر مسلّم این است که:

عبّاسیان -که خدا لعنتشان کند- باز نسبت به امویان بهترند.

خطر اصلی، خطر بنی امیّه است.

انتقاد از جبهۀ پایداری و آیت اللّه مصباح، چرا و چگونه؟

مرحوم سیّد جعفر شهیدی در کتاب تاریخ تحلیلی اسلام تا پایان امویان، در تحلیل شخصیّت مختار پسر ابوعبیدۀ ثقفی و مهمترین یادگار او در تاریخ یعنی قیامش، می نویسد: "مختار همان کسی است که چون لشکریان امام حسن(ع) بر او شوریدند و او را زخمی کردند [و] او به خانۀ عامل مدائن که عموی مختار بود، رفت، مختار گفت: بهتر است حسن را به بند کنی و به معاویه بسپاری.". از این رو قیام او را خالی از اغراض سیاسی نمی داند و در همان راستا ارزیابی می کند. در مقابل، دیدگاه حجّت الاسلام رسول جعفریان است که با اینکه جسارت مختار به ساحت امام حسن(ع) را تأیید می کند، امّا بر خلاف مرحوم شهیدی اصالت قیام او را با زدن پل "همان کسی است که" زیر سؤال نمی برد و بر این باور است که: مختار بعد از آن اشتباه خویش، با توبیخات و نصایح عمویش به خود آمد و توبه کرد و ای بسا قیامش برای مجازات قاتلین امام حسین(ع) هم در راستای جبران جسارتش به امام حسن(ع) بوده است. قصد داوری در مورد نظرات این دو محقّق بزرگوار تاریخ اسلام را ندارم. ولی می خواهم تفاوت دو نوع تحلیل متفاوت از ماهیّت یک شخصیّت و یک رویداد واحد تاریخی را نشان دهم.

نمی گویم: هیچ انتقادی بر آیت اللّه مصباح و جبهۀ پایداری وارد نبود. ولی می گویم: تا آن اندازه هم نبود که تبدیل به مسئلۀ اصلی بعضی از دوستان ما بشود. در آن شرایط، این شکل انتقاد جز اثبات خوش خدمتی به دشمن مشترک، معنای دیگری نمی توانست داشته باشد. آقایان -به قول خودشان- معتدلی که اصولگرایی واقعی را افراط و شخصیّتی مثل آیت اللّه مصباح را تئوریسین خشونت می نامند . عملکرد آیت اللّه مصباح و آقای لنکرانی در انتخابات ریاست جمهوری اخیر درست، به جا و حکیمانه بود. ائتلاف نکردن آقای جلیلی با ایشان نیز، ربطی به ماهیّت آنها نداشت. بلکه دلایل شخصی داشت که بر همه واضح است! آقای جلیلی به آن دلیل با جبهۀ پایداری ائتلاف نکرد که رهبری هم به همان دلیل نمی تواند از کس خاصّی اعلام حمایت کند:

- آقای جلیلی در مقام دبیر شورای عالی امنیّت "ملّی"، پاسدار منافع همۀ ملّت در سطح بین الملل است. از جمله آنانی که جبهۀ پایداری را قبول نداشته باشند و یا حتّی گفتمان اصولگرایی را و یا حتّی خود نظام را! برای همین وی به عنوان یک دیپلمات متعهّد، نه با جبهۀ پایداری و نه با هیچ حزب سیاسی دیگری نمی توانست ائتلاف کند.

- همین عدم ائتلاف، تا حدّی مانع مشهور شدن وی می شد. در حالی که اگر ائتلاف می کرد، ممکن بود از مقبولیّتش کاسته شود و مردان خدا همیشه مقبولیّت را -در راستای رضای خدا- بر شهرت ترجیح داده اند.

- از طرفی به علّت پنهان بودن رأی رهبری، امر بین عوام داشت مشتبه می شد که: رأی مصباح، رأی رهبری است و باید در هر انتخاباتی منتظر نظر ایشان باشیم و اصلح یعنی کسی که جبهۀ پایداری معرّفی اش کند و ایشان هم تأییدش کند.

- از طرف دیگر، اگر آیت اللّه مصباح همان ابتدا از جلیلیِ نسبتاً ناشناخته به طور مستقیم اعلام حمایت می کرد، شائبۀ فرمایشی بودن انتخابات قوّت می گرفت.

مجموع این عوامل، باعث شکل گیری این قضایایی شد که شاهد بودیم: حمایت اوّلیۀ آیت اللّه مصباح از گزینۀ جبهۀ پایداری یعنی آقای لنکرانی به عنوان نامزد اصلح و سپس کنار کشیدن آن گزینه به نفع آقای جلیلی. به دوستان عزیزم عرض می کنم: شمایی که امروز افتخار می کنید از گزینۀ جبهۀ پایداری حمایت نکردید و یک راست به سراغ جلیلی رفتید، مگر همان گزینه در نهایت به نفع جلیلی کنار نرفت؟ به تعبیری: جلیلی، لنکرانی خواص بود و لنکرانی، جلیلی عوام. این دو نهایتاً یکی شدند، چنانکه از ابتدا یکی بودند. اگر حمایت خودِ احمدی نژادِ ـدر حال حاضرـ منحرف شده را "چسباندن" تعریف کنیم، این وصلۀ "چسباندن" دیگر به لنکرانی نمی چسبد، وقتی که فرق پایداری با احمدی نژاد در همان دور بودن مواضغشان از انحراف باشد -ولو در ظاهر-. به جز این چه فرقی بین این دو عزیز (لنکرانی و جلیلی) هست که اینقدر دور از هم نشانشان می دهید؟ اگر نسبت به جبهۀ پایداری و شخص آیت اللّه مصباح انتقادی دارید، به آن بخش از عملکردشان انتقاد کنید که وارد باشد. مثلاً اینکه در انتخابات مجلس، در برخی از حوزه ها افرادی را معرّفی کرده بودند که مورد تأیید نیروهای ارزشی ما نبودند؛ و مهم تر از آن، برخورد به ظاهر دوگانۀ ایشان نسبت به انحرافات بدنۀ دولت. اینکه به جای آن که آتش انحراف را به مجرّد مشاهدۀ اوّلین جرقّه هایش خاموش کنند، زمانی که شعله ور شده بود، به تندباد انتقاد گرفتند که همین کار باعث گُر گرفتن هرچه بیشتر آن شد. امّا همین برخورد اشتباه هم بیشتر به خاطر عدم صداقت دولت بود که در اوایل، اقدامات و اظهارات شگفت مرد خاصّ خود را نزد دلسوزان، با برچسب هایی چون "حسّاسیت سنجی" موجّه جلوه داد تا بدینگونه حسّاسیت زدایی کرده باشد، امّا وقتی رفته رفته این شگفتی ها بیشتر شد -به طوری که دیگر نمی شد حسّاسیت سنجی حسابش کرد و آشکارا نوعی ساختارشکنی بود-، آنجا بود که این بزرگواران به یکباره تغییر جهت دادند تا با سرعت بیشتری، درنگ قبلی خود را جبران کنند. اگر هم به فرض، این رفتار دوگانه از سر عمد بوده باشد، رفتار صحیح آنان در انتخابات اخیر، می تواند جبرانی باشد بر اشتباهات گذشته. تا آن بلایی که سر احمدی نژاد آمد و شبهه ای که به واسطۀ آن در ذهن بعضی پیرامون نظام نقش بست، این بار سر جلیلی نیاید و اعتماد مردم بازگردد. دیدیم که ما به التّفاوت مشارکت مردم در دو انتخابات آخر ریاست جمهوری، تنها ۱۲ درصد بود. این در حالی است که عملکرد احمدی نژادِ دوم بیش از اینها قابلیّت بدبین ساختن مردم را دارا بود(که البتّه نتیجه اش را در نتیجۀ انتخابات دیدیم!!). این بدبینی با تدبیر امام خامنه ای و رفتار صحیح آیت اللّه مصباح و همکاری فداکارانۀ بچّه های پایداری پیشگیری شد و حماسۀ سیاسی را محقّق کرد. پس سنجیده نیست که رفتار سنجیدۀ ایشان را با برچسب "همان کسی است که" زیر سؤال ببریم. شما که خودتان جزو خواص محسوب می شوید، از شما دیگر بعید است. تجدید نظر کنید!

امروز هم آیت الله قریشی

روحانیّت شیعه در طول تاریخ هزار و چند صد سالۀ خود، بنای استوار اسلام راستین را به سان ستونهایی محکم پا بر جا نگه داشته است. از زمان آغاز غیبت امام عصر(عج)، این روحانیّت شیعه بود که با فعّالیتهای علمی، سیاسی و فرهنگی خود، مانع خاموشی کامل چراغ فروزان هدایت در برابر طوفانهای بی امان بدخواهان زمانه شد. انقلاب اسلامی ایران، تنها یکی از ثمرات تلاشهای هزارسالۀ روحانیت شیعه -و البتّه مهمترین آنها- بوده است. ساده لوحی است که تصوّر کنیم جرقّۀ انقلاب اسلامی در جریانات سال 1356 و یا حتّی 1342 شمسی زده شده است. بلکه سال 42 به تعبیر امام خمینی(ره): سال پیروزی [اوّلیۀ] انقلاب بوده است. حتّی ریشۀ انقلاب اسلامی را در انقلاب مشروطه جستن نیز خطا ست. این انقلاب -که در بهمن سال 57 به پیروزی رسمی و عینی رسید- ریشه در قیام عاشورای امام حسین(ع) دارد و در طول تاریخ غیبت، علما و فقهای شیعه از شیخ کلینی و شیخ مفید و سیّدمرتضی و سیّدرضی گرفته تا ملّا احمد نراقی و سیّد ابوالحسن اصفهانی و آیت الله بروجردی(رحمةالله علیهم اجمعین) هرکدام در نوبۀ خود، سهمی از این حرکت عظیم را ایفا نموده و بخشی از این هدف والا را محقّق ساخته اند. هدفی که انقلاب مشروطه هم -که البتّه با شکست مواجه شد- یکی از مراحل تحقّق آن بوده است. در این میان امام خمینی(ره) نیز نهایتاً نقش نهایی و اصلی را ایفا نموده و کار را تمام کرده است. در مقام تمثیل، علمای شیعه به مثابۀ بازیکنان زمین فوتبال، با پاس دادن توپ به یکدیگر، به سمت دروازۀ حریف پیشروی کرده اند و امام خمینی(ره) در نهایت در نوک خطّ حمله، ضربۀ گل را زده است. در بررسی روند پیروزی انقلاب اسلامی ایران و در پاسخ به سؤالات اساسی "چرا انقلاب؟ چرا اسلامی؟ چرا ایران؟"، نقش این بزرگان هنوز آنطور که باید شناخته نشده و جای تحقیق و پژوهش عمیق و اساسی دارد.

از همین رو ست که در طول تاریخ شیعه، می بینیم که صاحبان زر و زور و تزویر -از هر مذهبی که به ظاهر پیرو آن باشند- از این رکن رکین اسلام دل خوشی نداشته و پیوسته سعی در تخریب و آسیب رساندن آن دارند. اهانت، استهزا، ترور شخصیّتی و شایعه پراکنی پشت سر علمای شیعه، نمونه ای از انواع این تخریبها ست که در دوران معاصر و بخصوص پس از انقلاب مشروطه و با شدّت بیشتری پس از انقلاب اسلامی، شاهد اوج گرفتن آن هستیم. در زمان خودمان و آنچه که بیش از پیش دل آدمی را خون می کند، این است که این تروریست ها عموماً سر وقت عالمانی می روند که پس از یک عمر مجاهدت در راه اسلام، اکنون در سنین کهولت قرار دارند. حتّی بدون در نظر گرفتن اعتقادات دینی مان، از نظر انسانی این کار بسیار قبیح و محکوم است. دیروز آیت الله مصباح یزدی، امروز آیت الله جنّتی و فردا خدا می داند. امّا بنده به نوبۀ خود، می خواهم جلوی فراگیری یکی از این سم پراکنی های احتمالی آینده را بگیرم. امید که خداوند کریم و امام مهربان(عج) هم از ما خشنود باشند؛

اخیراً عدّه ای معلوم الحال که مطامع سیاسی خاصّی را دنبال می کنند، در سطح استان آذربایجان غربی بین جوانان زودباور شایع کرده اند که: از آیت الله سیّد علی اکبر قریشی نمایندۀ مردم آذربایجان غربی در مجلس خبرگان دست نوشته وجود دارد که "شب 22 بهمن سال 57 که مرحوم طالقانی(ره) با انجام تظاهرات -به دلیل برقراری حکومت نظامی از سوی دولت بختیار و احتمال به خطر افتادن جان انقلابیون- مخالف بودند، امام خمینی(ره) که اصرار به بیرون ریختن مردم داشتند، به مرحوم طالقانی فرمودند که: احتمال بده که این دستور از طرف امام زمان(عج) است". در این میان مرحوم لطیفی نسب -تولیت وقت مسجد مقدّس جمکران- واسطۀ ابلاغ دستور امام زمان(عج) بوده است و برجسته ترین شاگرد ایشان هم آقای مشایی ست؛ و اینگونه با استفاده ازر محبوبیّت آیت الله قریشی در بین مردم استان، نتیجه می گیرند که: آقای مشایی آدم خوبی ست، در غیر این صورت باید -نعوذبالله- آیت الله قریشی آدم بدی باشد که آقای مشایی را تأیید کرده است (!!).

در پاسخ به این یاوه گویی ها، حضرت آیت الله قریشی فرمودند:

« من این حرف را از آیت الله خزعلی نقل قول کردم. ایشان هم در تلویزیون می گفت. نمی دانم از تولیت مسجد جمکران هم اسم برده باشد یا نه. اصل واقعه را مرحوم مرتضایی فر (وزیر شعار) هم نقل کرده و در مجلّۀ سپاه هم چاپ شد. در این که آقای مشایی برجسته ترین شاگرد حجّت الاسلام لطیفی نسب باشد، حرف است. کسانی هم که ادّعا می کنند در این موضوع از من دستخط دارند، هرچه دارند رو کنند ».

نکته ها هست بسی.... (۳۵)

مدت زمانی که صرف خراشیدن کارت شارژ ایرانسل می کنیم

از مدت مصرف شدنش بیشتر است

***

 

ما جوانان برای ازدیاد جمعیّت کشور آماده ایم

اگر دولت بسترهای لازم را فراهم کند

***

 

تنهایی

تنها نیست

***

 

برگ برنده ام در این آورد

بی همآورد بودنم است

***

 

وحدت وجود فلاسفۀ اسلامی

چه فرقی با تثلیث مسیحیّت دارد؟

***

 

یادم نبود روزه نیستم

***

 

مه فشاند نور بنفش (؟) ...

***

 

وقتی به آخر خط رسیده بودم

روزگار دست یاری به طرفم دراز کرد؛

تا آمدم دستش را بگیرم

گفت:

بــــیــــلاخ !!

( ای روزگار بی تربیت... )

***

 

به بعضی ها هم باید گفت:

اینقدر که ترشی

بپا نترشی !!

***

 

 

به یک کارگر ساده

-و نه زرنگ-

نیازمندیم

***

 

دیروز: آرادا ووردی

امروز: انگری بردی !

***

 

ععالمان بی زهد ==> خیانت

زاهدان بی علم ==> حماقت.

***

 

ترانه) یک شب مهتاب

نیمۀ خرداد 91 بود  که عموسام شایع کرده بود لوگوی پپسی کولا را بر روی کرۀ ماه می اندازد!! فردای آن روز هم قرار بود اتّفاق نادر عبور سیّارۀ زهره از مقابل خورشید به وقوع بپیوندد که تا ۱۰۵ سال و نیم دیگر بعد از آن تکرار نمی شود... . یکی از دوستانمان بود  به نام آقای شهریار شریعت که عاشق آهنگهای مرحوم فرهاد بود؛ این شعر را آن شب به سبک "یک شب مهتاب" فرهاد (با شعر احمد شاملو) سرودم و به ایشان پیامک کردم. (به شیوۀ موسیقایی بخوانید):
 

یک شب مهتاب

ماه میاد بالا،

لوگوی پپسی

رأس ساعت

بیست و سه و سی

به وقت تهران،

فردا هم ناهید

از جلو خورشید

پنج و نیم صبح

تا ساعت نه

عبور میکنه

تا صد و شش سال

دیگه نمیاد....

عمو "شهریار" !

مرد خوش گفتار!

خوابی یا بیدار ؟

از دستت نره

زود برو ببین

امشب ماه میاد....

سه رباعی) آرتّا

بالای ستاره ها مرا می خوانند

ارّابه سواره ها مرا می خوانند

 

دیوان قلم به دست تارک بر دوش

آن سوی هزاره ها مرا می خوانند

****

حورم، نسبم از عقب خورشید است

زردشت هم ایدون لقب خورشید است

 

تنها نه من آن زردْستاره خواهم

تا صبح زمین در طلب خورشید است

****

نه غُزّ و نه تازی، نه انیرانم من

آزاده ای از آذربایجانم من

 

دهقان فداکارم و با این عنوان

از روز ازل ضامن ایرانم من

انقلاب در حجاب !

امام دهم حضرت علیّ النّقی (ع) می فرمایند: «کسی که حق با اوست،ولی سفیهانه عمل می کند، ممکن است نور حقّش را با عمل سفیهانۀ خود خاموش سازد».
بدیهی است، هدف وسیله را توجیه نمی کند. برای هریک از ما اتّفاق افتاده است که برای اثبات یک حرف درست، با ارائۀ پیش فرضی غلط، دست به دامن روشهایی غلط می شویم و با این کار، درستی موضع اوّلیّۀ خود را زیر سؤال می بریم.

*
این سخن صحیحی است که: "حجاب نه تنها مانع فعّالیت اجتماعی زنان نمی شود، بلکه باعث رونق آن هم می گردد"؛ امّا برای اثبات این سخن صحیح، ابتدا این پیش فرض را ارائه کرده ایم که: انقلاب اسلامی حجاب را برای زنان ایران به ارمغان آورد. بعد برای ارائۀ نمودی عملی برای این پیش فرض، در سطحی گسترده اقدام به پذیرش دانشجوی دختر نموده ایم تا بگوییم: "ببینید بعد از انقلاب که زنان ایرانی باحجاب شده اند، چقدر میزان فعّالیت اجتماعی شان بالا رفته است! این هم نمونه اش."!! اما اگر نیک بنگریم می بینیم این زنجیره، مغلطه در مغلطه است. چرا که:

اوّلاً: این انقلاب اسلامی نبوده که حجاب را برای زنان ایران به ارمغان آورده است، بلکه برعکس: حجاب زنان ایران به عنوان یکی از اصلی ترین عوامل، انقلاب اسلامی را به ارمغان آورد. و هر جا که این حجاب مورد تهدید واقع گردید، به عنوان اهمّی انگیزه بخش وارد محورهای انقلاب شد.

ثانیا": سیر صعودی پذیرش دختران در دانشگاه ربطی به حجاب ندارد. این مسئله بیشتر به خاطر قوانین دست و پا گیر پیچیده و بعضاً متعارضی است که شامل حال پسران جامعۀ ما شده و آنان را به خاطر تفاوت ماهوی شان با دختران و نقشی که به این مناسبت از آنان انتظار می رود، عمدتاً به جای ادامۀ تحصیلات در سطح عالی، به سمت فعّالیتهای اقتصادی سوق داده است. ممکن است گفته شود قبل از انقلاب به علّت نامناسب بودن محیط دانشگاه، خانواده های مذهبی نظر مساعدی نسبت به فرستادن دخترانشان به چنین محیطی به منظور ادامۀ تحصیل نداشتند؛ ولی بعد از انقلاب، با مساعد شدن محیط دانشگاه، خیال خانواده ها از بابت امنیّت اجتماعی فرزندانشان راحت شده و نظرشان نسبت به ادامۀ تحصیل ایشان در دانشگاه مساعد گردیده است. در این صورت باید گفت: پس از انقلاب، موافقت خانواده ها با رفتن فرزندانشان به دانشگاه ، نه صرفاً به خاطر مناسب بودن محیط دانشگاه، بلکه بیشتر به خاطر پدید آمدن فضای تجدّدطلبی و نواندیشی در جریان وقوع انقلاب ما در جامعه بود. فضایی که اقتضای ذاتی هر انقلابی است و انقلاب ما هم از این قاعده مستثنا نبود. امّا مطلب اینجا ست که: انقلاب ما علی رغم همۀ شباهت هایش با انقلابهای شناخته شدۀ معاصر، یک فرق عمده با آنها دارد. انقلاب ما اسلامی است و این اسلامی بودنش آن را از بقیّۀ انقلاب ها متمایز می کند. وظیفۀ دولتمردان ما در سالهای ابتدایی پیروزی انقلاب اسلامی بود که این وجه تمایز را بیش از پیش برجسته تر کنند، ولی در این زمینه کم کاری نمودند و ای بسا این توجیهات امروزشان هم در راستای سرپوش گذاشتن بر همان کم کاری های گذشته است. اگر غیر از این بود، امروز که حدود یک نسل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران می گذرد، چرا باز هنوز شاهد خانواده هایی هستیم که با ورود دخترانشان به عرصه دانشگاه مشکل دارند؟ ممکن است پاسخ داده شود که: آنان، خانواده هایی سنّتی هستند. اما باز هم توجیه قابل قبولی نیست. چرا که بعضاً می بینیم برخی از آنان در ابتدای انقلاب چنین مشکلی نداشتند، ولی بعد از گذشت سالها، به اتخاذ چنین مواضعی رسیده اند. چرا؟

ثالثاً: صرف پذیرش در دانشگاه هم به معنی فعّالیت اجتماعی نیست. به جای اینکه هر سال به آمار ورودی دانشگاه ها توجّه کنیم و آن را برای خود افتخار بدانیم، باید ببینیم خروجی این محیط های علمی چه بوده است ؟آنگاه گزارشات مان واقع بینانه و به دور از خودشیفتگی و هیجان کاذب خواهد بود. در عمل شاهد هستیم که در سالهای اخیر، همین دانشگاههای مورد بحث، در عرصۀ اجتماعی ثمره ای جز "بالا رفتن سطح توقّعات، بالا رفتن سنّ ازدواج، افزایش میزان طلاق، افزایش آسیب های اجتماعی، گسستن پیوند عاطفی میان نسل ها، تزلزل بنیان خانواده و..." نداشته است. اگر پذیرش دانشجویان دختر در دانشگاه ها را در نظر نگیریم، واقعاً به استثنای آن تا چه اندازه میزان فعّالیت اجتماعی زنان بالا رفته است؟

رابعاً و مهم تر از همه: ببینیم آیا هرچه از عمر انقلاب اسلامی گذشته، وضعیّت حجاب در جامعه بهتر شده یا بدتر؟ نیاز به توضیح ندارد که به عینه مشاهده می کنیم بدتر شده است. برای این پرسش که: "چرا چنین واقعیّتی را شاهدیم؟"، پاسخ های متعدّدی می توان ارائه داد که از مجال این بحث خارج است؛ امّا همگی آنها یک چیز را می رسانند و آن اینکه: انقلاب فرهنگی که قرار بود دانشگاهی به تمام معنا اسلامی را تحویل جامعۀ ما دهد، با شکست مواجه شد. (چرا؟). به همین خاطر جز اصلاحاتی سطحی -که البتّه قابل تقدیر هستند- تحوّل عمیقی را در راستای اسلامی سازی محیط های علمی کشور ملاحظه نمی کنیم. حال، حتّی اگر وضعیّت نابسامان فرهنگی و اجتماعی جامعه را تقصیر دانشگاه هم ندانیم، آیا باز جای این پرسش باقی نیست که: چرا دانشگاه ما حدّاقل نتوانسته دامان خود را از این آلودگی ها پاک نگه دارد؟؟ یک بار دیگر این دو واقعیّت موازی را کنار هم بگذارید: هر سال که از عمر انقلاب اسلامی گذشته، همزمان با نامطلوب تر شدن وضعیّت حجاب در جامعه، پذیرش دانشجویان دختر در دانشگاه ها هم بیشتر شده است!! , و یا به عبارت دیگر هر سال که از عمر انقلاب اسلامی گذشته، همزمان با پذیرش دانشجویان دختر در دانشگاه ها، وضعیّت حجاب در جامعه هم نامطلوب تر شده است!! آیا بین این دو واقعیّت رابطۀ علّت و معلولی برقرار است؟ اگر چنین رابطه ای بین آنها برقرار است، کدام علّت است و کدام معلول؟ آیا دختران ما هرچه بدحجاب تر شده اند، اجتماعی تر شده و به دانشگاه آمده اند؟ و یا دانشگاه اسلامی ما که نمود اجتماعی شدن دختران ما ست، هرسال به روند بدحجابی در جامعه دامن زده است؟ بدحجابهای ما اجتماعی شده اند یا اجتماعی های ما بدحجاب شده اند؟ یا شاید هر دو لازم و ملزوم همدیگرند؟!  و اگر هیچ ارتباطی با همدیگر ندارند، به راستی چه چیزی می تواند علّت پیش آمدن چنین وضعیّت شگفت انگیزی بوده باشد؟ شگفت انگیز از این لحاظ که: این وضعیّت گویای هرچه که باشد، گویای آن ادّعای اوّلیّه نیست !!!!

ولی اینها همه یک طرف قضیه بود... .

حال، با چنین سابقه ای در یک مقطع خاص، اقدام به تفکیک جنسیّتی دانشجویان کرده ایم که علّت اصلی آن هم نه اسلامی کردن دانشگاهها، که دو برابر ساختن تعداد کلاسها به خاطر عدم تناسب ظرفیّت پذیرش دانشگاهها با تعداد دانشجویان پذیرفته شده بود. این بحث که "این حجم بالای پذیرش با چه هدفی صورت گرفته است؟" فرصتی جداگانه می طلبد؛ امّا در مورد تفکیک جنسیّتی باید عارض شد: صلاح مملکت خویش خسروان دانند. اگر قرار باشد تفکیکی صورت بگیرد، بهترین ملاک همان جنسیّت است. امّا حرف بر سر این است که این تفکیک در چه مقطع زمانی صورت می گیرد؟ هرگونه تفکیک در هر مجموعه ای در صورتی صحیح است که نسبت دو گروه تفکیک شده به همدیگر تقریباً 50-50 باشد. ولی در عمل مشاهده می کنیم که این نسبت بین دو گروه هدف در مجموعۀ مورد نظر یعنی دانشجویان، نه 50-50 بلکه حدوداً 70 به 30 به نفع دانشجویان دختر است. در چنین شرایط بی تناسب و نابرابری، تفکیک معنایی ندارد. امّا مشکل اصلی در اینجا هم نیست؛

مشکل اینجاست که طبق یک قانون نانوشته، همیشه دبیران تشکّلهای دانشجویی از بین دانشجویان پسر انتخاب شده و می شوند. یعنی از بین همان گروهی که بیش از پیش در اقلیّت قرار می گیرند. این قانون نانوشته بعد از اعمال تفکیک نیز همچنان دست نخورده باقی مانده است. حاصل تجمیع این دو واقعیّت موازی یا یکدیگر چه می تواند باشد؟ 70% دانشجویان دخترند و دبیران تشکّلهای دانشجویی هم هیچگونه اعمال نفوذی بر آنان ندارند. (؟؟)
*
جواب تمام سؤالات بالا را به مسئولانی واگذار می کنیم که با تناقض در گفتار و رفتارشان، در اعتقادات دینی مردم و به خصوص جوانان ما سستی ایجاد کرده و آنان را نسبت به درستی حقایق ارزش های اسلامی دچار تردید می سازند.

عقل و اخلاق

حضرت امیرالمؤمنین امام علی(ع) می فرمایند: «احمق ترین مردم کسی ست که خود را عاقلترین آنان بپندارد».

توجّه داشته باشید که نمی فرمایند: "چه احمق است کسی که خود را عاقل تر از دیگرن بداند". بلکه می فرمایند: "احمق ترین مردم دقیقاً کسی ست که خود را عاقل ترین آنها بپندارد". یعنی اینجا بین این واقعیت و این پندار کاملاً نسبت عکس برقرار است. چرا؟ همچنین در حدیث دیگری می فرمایند:

«از نشانه های عاقل این است که همۀ مردم را بهتر از خود بداند».

اینجا هم نمی فرمایند: "اکثر مردم را". بلکه می فرمایند: "همۀ مردم را"؛ به معنای واقعی کلمه. یعنی حتّی آنانی را هم که به عنوان آدم بد می شناسیم. انسان عاقل آنان را هم باید بهتر از خود بداند. البتّه می تواند عملکردشان را انتقاد کند، ولی حق ندارد مسخره شان کند و فحششان  بدهد یا به شخصیّتشان توهین کند. یعنی: کار خوب و کار بد داریم، نه آدم خوب و آدم بد. چرا؟ آیا -با توجّه به این دو حدیث شریف- این نشانۀ عقلانیّت فقط از سر فروتنی، و آن نشانۀ حماقت فقط از سر تکبّر است؟

 

یک مثال تاریخی

حصین بن نمیر سردار یزید بن معاویه بود که از طرف یزید برای سرکوب عبدالله بن زبیر به مکّه رفته بود. او بعد از اینکه در این اثنا خبر مرگ یزید را شنید، برای مذاکره پیش عبدالله بن زبیر رفت و به او پیشنهاد داد: "هرچه که تا حال بین ما گذشته، گذشته. بیا تا خلافت دست آل مروان نیفتاده، با هم به شام برویم و من از اهل شام برایت بیعت بگیرم". عبدالله در پاسخش گفت: "چه می گویی؟! به عوض هر حجازی که کشته شده، ده تا شامی را می کشم". اینجا بود که ابن نمیر جملۀ معروفش را به ابن زبیر گفت که: "احمق کسی ست که تو را عاقل بداند. من با تو خصوصی صحبت می کنم، تو داد و هوار می کنی؟".

حصین بن نمیر "عاقل" بود. عبدالله بن زبیر "زرنگ" بود. فرق این دو در چیست؟ فرقشان در این است که: یک آدم زرنگ ممکن است در مقابل نصایح و پیشنهادات دیگران بخواهد حاضرجوابی کند و سروصدا راه بیندازد -چون نمی خواهد کم بیاورد-؛ امّا یک آدم عاقل هیچ گاه این کار را نمی کند. مشکل هم همینجا بود. ابن زبیر با همین زرنگی اش خود را به ورطۀ هلاکت انداخت. در عین اینکه این دو نفر هیچکدام علیه السّلام نبودند و این مثال نقضی ست شاهد بر صرف اخلاقی نبودن آن نشانه ها در آن دو حدیث.

معنی این حدیث همان است که گفته اند: "العاقل یکفیه الإشارة". یعنی: انسان عاقل، از سر دوراندیشی احتمال می دهد که همۀ انسانها داناتر از خودش باشند. کسی که خودش عاقل است، اگر هم بخواهد محض نورٌ علی نور به زرنگی هم متّصف شود و در واقع عقلانیّتش را تکمیل کند، باید از آن دسته زرنگهایی الگو بگیرد که عاقل هم هستند. وگرنه زرنگی، زرنگی واقعی نخواهد بود. زرنگی بخشی از عقلانیّت است. زرنگی بدون عقلانیّت بی معنا ست، همانطور که سیاست بدون اخلاق بی معنا ست. یک آدم زرنگ به معنای واقعی، هیچ گاه خطر نمی کند که بخواهد یکی را فریب دهد؛ چون او را بهتر از خود می داند. بلکه سعی می کند با پذیرش واقعیّات -و نه تسلیم در برابر آنها- موقعیّت خود را تعریف کند. طوری با همه رفتار می کند که هر کس پیش خودش بگوید: "ببین، این چه حسابی از من برده!"؛ بدون اینکه این رفتارش نیز اندکی ساختگی باشد. اخلاق در سیاست چنین ایجاب نمی کند، بلکه خود سیاست چنین ایجاب می کند.

در آموزه های دینی ما گفته اند: "به کسی که از او تنفّر دارید،بیشتر محبّت کنید، تا بدینگونه بر روی هوای نفس پا بگذارید".این توصیه که یک توصیۀ اخلاقی ست، در واقع توصیه به نقش بازی کردن است. اساساً همۀ دستورالعملهای اخلاقی، از سنخ مشق و تمرین و نمایش است. سختی تزکیۀ نفس به همین خاطر است؛ انسان در راه کمال کاری را می کند که هنوز خودش متقاعد نشده که باید این کار را انجام دهد. البتّه گذراندن این مرحله ضروری ست، امّا توقّف نباید صورت بگیرد. در حالی که با کامل شدن عقل، شخص به مرحله ای می رسد که دیگر خودش واقعاً این تفکّر را دارد. واقعاً همۀ انسانها را از خودش بالاتر می بیند و از هیچکس تنفّر ندارد و به همه محبّت می کند. عقل از اخلاق بالاتر است، همانطور که اخلاق هم -در بسیاری از موارد- از قانون بالاتر است.

عقل که کامل شود، دیگر هوای نفسی هم در کار نیست که بخواهد اذیّت کند. نفس را نباید کشت؛ بلکه باید رام کرد. تأمین نیازهای نفس با ارتکاب معاصی و مناهی که حرام است؛ در این حرفی نیست. امّا با ارتکاب یک سری مباحات، می توان نفس را کنترل کرد. ولی این هم شرطی دارد: هوای نفس را باید تا آنجا داشت که روی آوردن به سمت یک سری لذّتهای حلال، از سر نیاز او به ما باشد، نه از سر نیاز ما به او. وگرنه فایده ای نخواهد داشت. به زبان تمثیل: کشتن شیر شجاعت زیادی می طلبد، ولی مرد کسی ست که مانند شیخ ابوالحسن خرقانی شیر را رام خودش سازد -آنطور که در تاریخ آمده-؛ و بدیهی ست که آن شیر هم نمادی از نفس آن جناب بوده است.

آیا عکس این حدیث هم صحیح است ؟

آدمی، هرچه بیشتر به صفات خوب خدایی متّصف می شود، به خوبیِ مطلقِ بی نهایت نزدیک و نزدیکتر می شود و بیش از پیش در او گم و گم تر می گردد. برای همین هرچه صفات خوب در انسان زیاد می شود، در نظرش کمتر می گردد؛ چون خود محدود است و در عین حال دارد به سوی نامحدود حرکت می کند. بدینگونه، هرچه بالاتر برود،کوچکتر می شود. نه که خودش را کوچک می بیند، بلکه خودش را می بیند که کوچک است و کوچک بودن خودش را می بیند. به زبان تمثیل: ابتدا وارد ورودی ساختمان می شود، سپس وارد اتاق پذیرایی، سپس تالار اصلی. این است که انیشتین می گوید: "هرچه به معلومات انسان اضافه شود، ده تا به مجهولاتش افزوده می شود". معنای این سخن همان است که امام علی(ع) نیز فرموده اند: «دانش، ظرفی ست که هرچه در آن بریزند، گنجایشش بیشتر می شود». علم، یکی از این کمالات است. برای صفات خوب دیگر هم می توان مثالهای فراوانی آورد. امّا عقل قضیه اش فرق می کند؛

کسی که همۀ پیشنهاداتی را که به وی می شود، قبول کند، خب! احمق است؛ چون ممکن است بعضی از این پیشنهادات معقول نباشند. یعنی دیگر عاقل ترین مردم کسی نیست که خود را احمق ترین آنان بداند و این منافاتی با بهتر دانستن همۀ مردم از خود، ندارد. چون خود عقل را دیگر نمی شود با عقل سنجید. می توانیم بگوییم: علم من، علم او، شجاعت من، شجاعت او، فصاحت من، فصاحت او، و... ؛ امّا نمی توانیم بگوییم: عقل من، عقل او. عقل، برای خودش عقل است و خود، وسیلۀ سنجش دیگر چیزها ست. کسی که همۀ پیشنهادات را رد می کند، هرچند از مورد نخستین بهتر است، ولی او هم به نوعی بدبخت است؛ چون ممکن است بعضی از این پیشنهادات نیز معقول باشند. عاقل آن است که هر پیشنهادی را قبول نکند، نه هیچ پیشنهادی را. به همین ترتیب، عاقل، تمام انتقادات و تحلیلهایش هم واقع بینانه و به دور از نگاه صفر و صدی ست.

ایهام در شعر حافظ، فقط ناشی از خودسانسوری آن بزرگوار به خاطر خفقان زمانه نیست. علّت اصلی اش در این است که: وی در راه رسیدن به کمال مطلق، لایه لایه و طبقه طبقه بالا و بالاتر رفته است. یعنی معانی متعدّدی که از الفاظ واحد برداشت می شوند -و گاه حتّی مفاهیم متعدّد که از معانی واحد قابل برداشت اند- به صورت عرضی و متباین در کنار هم ردیف نشده اند؛ بلکه در طول هم قرار گرفته اند و با همدیگر نسبت عموم و خصوص مطلق دارند. دیوان حافظ از این لحاظ -در سطحی نازلتر- به قرآن کریم ماننده است و -مانند شاهنامۀ حکیم فردوسی که ابتدا یک منبع تاریخی ست، بعد از آن یک منبع ادبی- قبل از اینکه منبعی ادبی باشد، در درجۀ اوّل یک منبع عملی عرفانی ست؛ یعنی -بر خلاف کتابهای عرفان نظری- نسخه نیست، بلکه خود، دوا ست. شعر حافظ نمونۀ عینی این شعار مولوی ست که: "چون که صد آمد، [ده و بیست و سی و چهل و پنجاه و شصت و هفتاد و هشتاد و] نود هم پیش ما ست". یا به عبارتی: چون که عقل آمد، عرف و قانون و سنّت و اخلاق و سیاست و زرنگی هم پیش ما ست. برای همین هر کس در هر مرحله ای از اینها که باشد، از شعر حافظ برداشتی متناسب با همان مرحله می نماید و اگر به حرکت تکاملی خودش ادامه دهد، معانی دیگر را بعداً از لایه های درونی تر کشف می کند. همین است که حافظ برای همه نسخه دارد. چون خودش مراحل بسیار زیادی را طی کرده است و تقریباً درد همگان را می شناسد.

غزل) در ستایش خورشید

خورشید! ای نگاه جهان رو به سوی تو
شب تا سحر زمین شده در جستجوی تو
 
ما در خمار یک دم پاکیم و می چکد،
هر لحظه ای صبوح حیات از سبوی تو
 
خوشبخت آنکه صبح به صبح ات سلام داد
تا بشنود طنین جواب از گلوی تو
 
مگذار بخت خفتۀ ما خفته تر شود
بکذار زهره بگذرد از روبروی تو
 
بر ما بتاب چشمۀ پاکیّ و روشنی
تا جان ما زلال کند شستشوی تو
 
رؤیایی تو اند و پشیمان نمی شوند
زندانیان عصر یخ از گفتگوی تو
 
بر شعله های زخمی آتش سپرده دل
تا بشکند طلسم شب از نور روی تو....
 
دزدیده شد عروس طلایی از آسمان*
آبادیان شب زده در آرزوی تو،
 
بیش از هزاره ای ست کماکان امیدوار
تا عاقبت بیاید مردی ز سوی تو....

 
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
*طبق اسطوره های آذربایجان: در سه هزارمین سال خلقت، خورشید از پهنۀ آسمان دزدیده می شود.... . در فولکلور محلّی نغمه های فراوانی به این مناسبت در فراق خورشید سروده شده است که از آن میان نغمۀ "ساری گلین" به معنی عروس زرد/عروس طلایی معروف است.

نشانه

بار آخری که به مشهد مقدّس مشرّف شدم، در روضۀ شریف امام علیّ بن موسی الرّضا -علیه السّلام- با خدای خودم اینطور قرار گذاشتم که: «خدایا! تو نشانه ای از ظهور برایم بفرست، من هم قول می دهم که خود را به معنای واقعی کلمه -ان شاءالله- برای ظهور آماده کنم».

*

می توان گفت: خود ظهور که آغاز تحقّق جامعۀ آرمانی مهدوی ست، نشانه ای ست از بهشت موعود؛ و بهشت هم به نوبۀ خود، نشانه ای ست از خود خداوند بزرگ و خوب. ما در مورد هر سه ی اینها -خدا،بهشت،آرمانشهر- یقین داریم که راست اند، چه با استنادات عقلی و چه با احساس؛ امّا نشانه ها برای آرام گرفتن قلب خودمان است.

چنانچه ابراهیم(ع) به خداوند متعال گفت: "خدایا! مردگان را چطور زنده می کنی؟". خداوند فرمود: "آیا به معاد یقین نداری؟". گفت: "چرا! یقین دارم، امّا می خواهم قلبم آرام شود". خداوند هم دستور داد چهار پرنده را بگیرد، آنها را سر ببرد، ...الخ.

مولوی از این داستان برداشت کرده که: تا چهار خصلت را در خود نکشی، به مشاهدۀ حقیقت نائل نمی گردی. زیرا هرکدام از آن چهار پرنده، نماد یکی از رذائل اخلاقی انسان اند: طاووس نماد کبر و غرور، خروس نماد شهوت، کلاغ نماد حرص و طمع، و مرغابی نماد آرزوهای دور و دراز. امّا شاید این برداشت درست نباشد؛ زیرا:

اولاً آن چهار پرنده در این داستان دوباره زنده شده اند،

ثانیاً مشاهدۀ حقیقت اعمّ از مشاهدۀ حقانیّت یکی از وعده های خداوندی یعنی معاد است.

پیام داستان -با توجّه به همان نمادها- این است که:

ای انسان! خطر بکن که به خاطر خدایت از برخی نیازهای طبیعی خود بگذری و بر رویشان پا بگذاری. نیازهایی که برآورده شدنش حقّ مسلّم تو ست و اگر جز این بود که این نیازها نادیده گرفتنی نیستند، خدا این همه در کتاب جاویدش تو را با لفظ "إنّ الإنسان کذا و کذا" توصیف نمی کرد (خدا که نمی خواهد فحش بدهد!). خدا خود این نیازمندی ها را در وجود تو قرار داده و او حکیم است و هیچ چیزی را بیهوده نمی آفریند؛ ولی با این همه، وقتی می بینی در حال حاضر او برآورده شدن آنها را فعلاً مصلحت نمی داند، چاره ای جز صبر نداری. صبری که توشۀ راهش امید به رحمت خالق است. هرگز ترس به دل خود راه نده که ترک یادآوری آنها باعث مرگ دائمی و بدون بازگشتشان گردد. آن وقت است که خواهی دید خدا هرگاه که مصلحت بداند، آنها را دوباره زنده می کند.

و این را باید بدانی که: خدایی که می تواند زمین مرده را با آمدن بهار اصلی(عج) زنده کند بهتر از روز اوّلش، اجر صبر مؤمنان را هم در زندگی اصلی به آنان پرداخت می کند بهتر از اوّلش. پس او همان خدایی ست که اگر طرف معاملۀ تو قرار بگیرد، آن غرورها و امیال و آرزوهای طبیعی تو را هم بعد از قربانی شدنشان زنده می کند؛ این بار بهتر از اوّل و به صورت خصلتهای عالی اخلاقی. چرا که به خالق سپرده شده و در مسیر صحیح قرار گرفته اند. این است نشانه !

راست گفت خداوند بلندمرتبه و بزرگ

نکته ها هست بسی.... (۳۴)

آفتاب

اکسیری که نقره را برنز می کند

***

 

رؤیای صادقه تا زمانی صادقه ست که نقل نشود

اگر نقل شود، می شود: کاذبه

***

 

ترک اعتیاد

موجب مرض است

***

 

متضاد ناقلا می شود:

باقلا ؟!

***

 

منطق داشته باشی

و

نتوانی حرفت را بزنی

***

 

همۀ شماره ها

به نوعی رُند اند

***

 

تا مشاغل کاذب وجود دارند،

مشاغل کاذب هم وجود دارند

***

 

شعر بی وزن

مانند:

عطر بدون بو

***

 

تخت جمشید شهر سوخته ست

شهر سوخته تخت جمشید

***

 

میدان بدهیم،

سکّو ندهیم

***

 

زباله

زباله نیست

***

 

یه کم قهوه ای وندایگ...

حالا یه خورده سفید تیتانیوم...

با آبی نفتی قاطی میکنم...

وااای، چه قلّه های پربرفی !!

(روزگار به کام)

***

رفع شبهه ای پیرامون مرحوم شریعتی

بر شهید دکتر علی شریعتی(ره) خرده می گیرند که: چرا اسلام را نه یک فرهنگ، بلکه یک ایدئولوژی دانسته است؟ امّا این انتقاد جایگاهی نزد صاحبان خرد ندارد؛ زیرا ایشان در بیانات و نوشتجات خود، همواره ایدئولوژی را مقدّم بر فرهنگ معرّفی کرده و حتّی یکی از علل عمدۀ عقب افتادگی جهان اسلام را هم "مقدّم دانستن فرهنگ بر ایدئولوژی" عنوان نموده است. فارغ از اینکه در عالم واقع کدام یک از این دو اصل -فرهنگ و ایدئولوژی- بر دیگری مقدّم است، در مقام انتقاد از دکتر شریعتی، باید به تمام اعتقادات او -مانند هر صاحب نظر دیگر- توجّه داشته باشیم و اظهاراتش را در نسبت با اعتقاداتش -درست یا غلط- بسنجیم. در غیر این صورت ممکن است این تصوّر در ما شکل بگیرد که ایشان اسلام را حقیر دانسته است؛ در حالی که چنین نیست.

غزل) هوای وصل

تیمّمی بکن و ساقی خوش الحان را

بزن صدا و گو: آوردی ام به سر جان را

 

لب پیالۀ دل آبشار خون گردید

به شارع لب چون خون خود ببر جان را

 

هوای آن سر زلف سرت به سر دارم

در این هوای سرابی سر آری ار جان را

 

دلم رسید به جان، جان به لب، لبم خشکید

خوران ز طلعت خود بر من آب حیوان را

 

ندیده دیده به دارالصفای خوی هم نیز

به طلعت تو گل آفتابگردان را

 

کجاست گنج زمین؟ تا به پای تو فکنم،

زمرّد و ظفر و لعل و درّ و مرجان را

 

چو عهد هجر تو چون بحر بیکران باشد

که می فشانی از آن موج را و طوفان را،

 

رخم شود چو زر زرد و موی سیم سپید

که تا بیابم از این بحر مرز پایان را

 

به دست تو بسپردم دل و سپارم جان

ولیک ران ملخ می برم سلیمان را

 

تو بی نیاز از این ها و من کنم تکرار،

حدیث بردن زیره به شهر کرمان را

 

بیا که دیگر از این بیش منتظر نکنی،

فقیر بی ادب مفلس پریشان را....

 

تیمّمی چو بکردیّ و این سخن گفتی

دهان بشوی، بکن غسل، واین گناهان را،

 

بریز و دیگر ازاین پس مگو چنین شعری

کزآن عقیده ببازیّ و دین و ایمان را

 

چو «شهسوار» به بازی بباز جان و سر و

سپار ماء معین(عج) آن شه سواران را

چرا وحدت ؟

وضعیت امروز ما و مشکلاتی که برای همۀ ما متصوّر است، همگی به خاطر بی عدالتی ست. تا زمانی که عدالت به طور کامل برقرار نشود، هیچ کس نمی تواند بدون ازخودگذشتگی و توجّه به مشکلات دیگران، با تکیۀ صرف بر اختیارات قانونی، مشکلات خود را حل کند.

پس در چنین شرایطی، تنها راه برون رفت از مشکلات، وحدت است.

عشق، عقل، محبّت

در زندگی زناشویی، مبنا و مقصد محبّت است. عقل جادّۀ این سفر است و عشق هم مرکب آن. سوار بر مرکب عشق، از جادّۀ عقل باید گذشت تا به شهر محبّت رسید. در این میان، عشق نتیجۀ انتخاب است. عقل نتیجۀ مشورت با پدر و مادر است و محبّت نتیجۀ ازدواج. عشق بدون مشورت، مرکب کوری ست که به مقصد نمی رسد. عقل بدون انتخاب هم، جادّه ای ست که در آن شخص نابینایی را به سمت مقصد هل می دهند. هرچند پوشیده نیست که حالت دوم باز هم نسبت به حالت اوّل بسیار بهتر است، امّا ایده آل در این است که: تا با اختیار خودت به مقصد نرسی، قدرش را نمی دانی. آغاز زندگی مشترک، آغاز استقلال است. اگر در انتخاب شریک زندگی استقلال نداشته باشی، پس کی خواهی داشت؟ پس بنابراین:

همسر را باید خود انتخاب کنی و پدر و مادر تأیید کنند؛ همانطور که رییس جمهور را ملّت انتخاب می کنند و رهبری تأیید می کند.

ائشیدمه دی

غزلی ترکی از علی اظهری سلماسی متخلّص به چیلقین:

بو آجی چکدیگیم کونلری تمام

یاد بیلیب ائشیتدی یار ائشیدمه دی

اوزولدوم باشیما گله ن قه دره
جارچیلار چکدیلر جار ائشیدمه دی

چکدیگیم دردلری ، غمی غصه نی
قیشقیردیم داغ داشا ، کار ائشیدمه دی

اوست اوسته شه له دیم ، آجیلاریمی
چوخ چکدیم آهیلن زار ، ائشیدمه دی

غصه لی نغمه می ماهنی یازدیلار
موقامدا اوخودی تار ، ائشیدمه دی

دفتریمده سولدی لاله یاسمن
سوسن سونبول بولدی ، خار ائشیدمه دی

چرخی سئنمیش فلک سالاندا منیم
بوینوما درد ایپین ، دار  ائشیدمه دی

های چکیردیم کی من چیلقینام بابا
یاراماز دویارکن ، یار ائشیدمه دی.

معرّفی استاد محمّدرضا مهرزاد

استاد محمّدرضا مهرزاد صدقیانی به سال ۱۳۱۱ش در روستای «صدقیان» در ۵ کیلومتری شهرستان «سلماس» در یک خانوادة کشاورز به دنیا آمد و در هفت سالگی در مکتب‌خانة سنّتی به تحصیل پرداخته و با تحولات جنگ جهانی دوم و اشغال آذربایجان به دست ارتش شوروی، مشکلات ناشی از جنگ مانع تحصیل ایشان شده و در سال ۱۳۳۰ ش در ارتش استخدام و بدون معلم و به صورت متفرقه به تحصیل پرداخته و در سال ۱۳۵۲ش موفق به اخذ دیپلم می‌شود و در سال ۱۳۵۳ش به درجة افسری نیروی زمینی‌ ارتش نائل و در سال ۱۳۵۸ش بازنشسته می‌گردد. از ایشان آثاری همچون: «مشاهیر الماس»، «خیرات جاوید»، «خالق ماهنلاری»، «چنته» و... به چاپ رسیده است.

نمونۀ اشعار:

اودلار دیاریندا وطن اصلانیدی سلماس

آذرباغینین گوللو گولوستانیدی سلماس

چاووش دوشینه تکیه وئریب خوش دایانوبدیر

ساسان ائلینین گورکمی عنوانیدی سلماس

ویران ائلدی زلزله گئچمیشده بو شهری

دورت مین نفری قانینا الوانیدی سلماس

باج وئرمدی آسورلارا هئچ دوره ده شهریم

دوشمان قاباغیندا یئنه قاپلانیدی سلماس

قان توکدی سیمیتقو نلر ائتدی شهریمده

ظلمه دایانان سنگر ایمانیدی سلماس

جیلولوق فتنه سینه میللتیمیز دوردی دایاندی

دوشمانلار آنیب حربیده اصلانیدی سلماس

روس سالداتینین چکمه سی آلتیندا دویوشدو

باش اگمدی آرمانینا قربانیدی سلماس

چوخدیر هارابیل داغینین اولکمده وقاری

عسگرلرینین اولکمده میدانیدی سلماس

تاریخ اوزرینده باش اوجا شانلی وقارلی

مردانه دوروب مولکه نگهبانیدی سلماس

اولکمده بیر اولدوزدی یانار مسعود دیوان

واردیر اینامیم مسکن شیرانیدی سلماس

جوشغون زولاسی یوردوموزو گولشن ائدیبدیر

ایران باغینا سونبول و ریحانیدی سلماس

علم و ادب و فضل و هنر کانیدی شهریم

نیمتاج ادب لولوی مرجانیدی سلماس

دورت بیر طرفی باغچه و باغیلا بزنمیش

یئر وار دئیه سن گوللو گولوستانیدی سلماس

سلماس گوزون آیدین تیمور اوغلون گلیب

گوز اوسته گلیب باخ سنه میزبانیدی سلماس

نکته ها هست بسی.... (۳۳)

به کسی چه مربوطه؟

زنده باد تابستان!

***

انسان های نخستین هم به اندازۀ ما پیشرفته بودند

فقط ظرفیت هایشان آزاد نشده بود
***

 

هنوز نفهمیده م:
واقعاً زتها شوهر می کنند
یا... ؟!

***

 

۲۲ بهمن :

نامبارک،

۱۵ خرداد:

ناصالح،

و...

***

 

دوستی

قالب خوبی شده ست

برای اعمال دشمنی

***

 

گریه هایم

با خنده هایم ائتلاف کرده است

***

 

شباهت نام سیکلوپ

-با آن ماهیتش-

با سکولار

در خور توجّه است

***

 

شباهت نام پپسی هم

-با آن معنایش-

با پاپاسی

در خور توجّه است

***

 

اگر vampire همان

 HIV

نیست،

پس چیست؟

***

 

چطور تو بوروخراسی اداری
عدّه ای 15سال طول میکشه تا از فیلتر رد بشن،
یه عدّۀ دیگه یک شبه کارشون راه می افته؟
در فضای حقیقی هم فیلترشکن داریم آیا ؟!

***

 

جریان انحرافی یعنی:

انحراف از خطّ امام

به طرف اعتدال

***

هیچ گوشی صدایم را نشنید
الّا گوش موش های دیوار
***

 

 

 

بصیرت، قطب نمای حرکت صحیح انقلابی

میلاد امام حسین(ع) بر عموم مسلمانان پاس_دار مبارک باد.

چهار رباعی) دل ویران

با گریه و استغاثه و با زاری

می گویمت: ای که نقل هر بازاری

 

این تن برسد به تو؟ بگو باز: آری؛

تا جان رمیدۀ مرا بازآری

****

با اینکه بکندی دل من را از پی

پیوسته دوید در پی ات پی در پی

 

مردم چه برند بر چنین عشقی پی؟

کآنها ز دل عاشقند و من از رگ و پی

****

تا رشتۀ عشق باد محکم کم کم،

-آنسان که به جوش هست ملزم زمزم-

 

دارم چشمی ز شعر دفتر تر تر

بارم ز گلش سرشک و شبنم نم نم

****

این دل که فُتاده دستت ای مُشکین موی

وآنجا بگرفته همچو کشتی پهلوی

 

والله که گر دست تو ندهم روزی

«غلتان غلتان همی رود تا لب جوی»*

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*گویند: این مصراع که از دهان کودکی هنگام غلتیدن گوی بازیچه اش به جوی آب بیرون آمده، نخستین ایدۀ ابداع قالب رباعی بوده.

نکته ها هست بسی.... (۳۲)

پارادوکس:

پیشرفته

***

 

لب ماتیک زده و مناظرۀ کلامی ؟؟

***

 

مراتبی از امداد غیبی را که از چشممان به دور مانده

"تصادف می نامیم

***

 

مثل اینکه محسن مخملباف

علاوه بر مخمل

خیلی چیزهای دیگر هم بلد است ببافد

***

 

میگن:

چرا؟ مگه ما جوان نبودیم؟

میگم:

چرا! ولی در زمان ما نبودید

***

 

از ایده آل هایم کوتاه نمی آیم

هرچند

هیچ وقت به آنها دست نیابم

***

 

مهندس غرضی تأیید صلاحیت شد

تا

از تعداد آراء سفید کاسته شود

***

 

ر‌ؤیایی در سر می پروراندم

محقّق نشده کابوس شد

مرا از این کابوس شیرین بیدار نکنید

***

 

هرکس مرا دید با پسری دوستم
جایزه اش محفوظ
دختر پیشکش

***

 

گفتم:

ایرانی! کالای ایرانی بخر

گفت:

کالای خارجی کلاس داره!

گفتم:

حالا این کلاس نمیتونه ایرانی باشه؟

گفت:

نه، همون "مکتب" ایرانی کافیه !!

***

 

تست حضور ذهن:

چند تا مهدی هاشمی می شناسید؟

***

 

صبر یعنی:

هرچه خدا بخواهد، همان می شود

جبر یعنی:

هرچه بشود، همان را خدا خواسته ست

***

قطعه شعری از استاد سخن سعدی در مدح امیرالمؤمنین -علیه السّلام-

کس را چه زور و زهره که وصف علی(ع) کند

جبار در مناقب او گفته "هل اتی"

زورآزمای قلعه خیبر که بند او

در یکدگر شکست به بازوی لافتی

مردی که در مصاف، زره پیش بسته بود

تا پیش دشمنان ندهد پشت بر غزا

شیر خدای و صفدر میدان و بحر جود

جانبخش در نماز و جهانسوز در وغا

دیباچۀ مروّت و سلطان معرفت

لشکر کش فتوّت و سردار اتقیا

فردا که هرکسی به شفیعی زنند دست

ماییم و دست و دامن معصوم مرتضی(ع)

یارب به نسل طاهر اولاد فاطمه(ع)

یارب به خون پاک شهیدان کربلا

یارب به صدق سینۀ پیران راستگوی

یارب به آب دیده مردان آشنا

دلهای خسته را به کرم مرهمی فرست

ای نام اعظمت در گنجینۀ شفا

توصیف آنان که خواهان دنیا نیستند!

حضرت امیر علیه السلام در توصیف کسانی که خواهان دنیا نیستند می‌فرمایند:

...آنان که خواهان دنیا نیستند، دلهاشان گریان است، هر چند بخندند، و اندوهشان فراوان است، هر چند شادمان گردند، و با نفس خود در دشمنى بسیار به سر برند، هر چند دیگران بدانچه نصیب آنان شده، غبطه خورند ...

کسانی که دل به دنیا نبسته‌اند ، دل‌هایشان زنده و محل آمد و شد انوار الهی است. دلی که زنده باشد از شدت محبت به خدا گریان و مشتاق است هر چند که در ظاهر بخندد. اینان کسانی هستند که دائم با نفس خود در جدالند، زد و خورد دارند ، نفس آنها گاه زخمی و گاهی شهید می‌شود ، نفس اماره خود را به بند کشیده‌اند و اجازه هیچ سرکشی را به او نمی‌دهند. خوشا به سعادت چنین کسانی!

(برگرفته از وبلاگ گوهرنویس)